Wzory oraz przykłady odwołań i skarg

„Skarżący jest właścicielem działki objętej miejscowym planem Gminy (…). Ww. plan wprowadził dla działki Skarżącego bardzo istotne ograniczenia w wykonywaniu prawa własności – ok. (…)% powierzchni działki skarżącego zostało oznaczone symbolem ZL – „Lasy”. Powyższe wyklucza jakiekolwiek inne zagospodarowanie (w tym zabudowę) i stanowi de facto i de iure istotne ograniczenie w wykonywaniu prawa własności. Równocześnie przedmiotowe ograniczenie nie jest uzasadnione jakimkolwiek możliwym do zrealizowania interesem publicznym ponieważ przedmiotowa działka w ogóle nie jest zalesiona, a Skarżący nie planował w przeszłości i nie planuje w przyszłości jej zalesienia. Ww. ustalenie planu uniemożliwia Skarżącemu zabudowę prawie (…) powierzchni działki, w tym przede wszystkim rozbudowę istniejącego na ww. działce gospodarstwa rolnego.”

„Skarżące są właścicielkami nieruchomości objętych miejscowym planem (…). Ww. plan wprowadził indywidualnie dla nieruchomości Skarżących istotne ograniczenia (de facto zakaz działań inwestycyjnych) w wykonywaniu prawa własności. Uzasadnieniem dla przedmiotowych ograniczeń były planowane inwestycje drogowe. Po uchwaleniu planu przedmiotowe inwestycje zostały zrealizowane, w przypadku działek Skarżących, w całkowitym oderwaniu od ustaleń planu – nałożone na Skarżące ograniczenia nie zostały nigdy skonsumowane. Przedmiotowe inwestycje zostały zakończone, natomiast bezpodstawne ograniczenia ustalone w miejscowym planie wciąż obowiązują, istotnie ograniczając Skarżącym możliwość wykonywania prawa własności.”

„Składając odwołanie od decyzji organu I instancji, Skarżąca wskazała i przekonująco uzasadniła, iż powyższe stanowi naruszenie art. 8 oraz art. 10 KPA. W zaskarżonej decyzji organ II instancji przyznał, że niedoręczenie Skarżącej załączników „stanowi wprawdzie uchybienie przepisom postępowania” wywiódł jednak, iż powyższe pozostaje bez wpływu na wynik sprawy. Z powyższym twierdzeniem nie sposób się zgodzić.”

„Zgodnie z treścią zaskarżonej decyzji organ I instancji podjął działania zmierzające do ustalenia danych osobowych współwłaścicieli działki nr ew. (…) uzyskując dane osobowe pani (…) i pani (…) w dniu (…) r. (str. (…) zaskarżonej decyzji ab initio ). Zważywszy, że organ I instancji wydał decyzję w dn. (…) ., tj. 3 dni później, nie ulega żadnym wątpliwościom, że ww. strony został pozbawione możliwości uczestnictwa w przedmiotowym postępowaniu administracyjnym, a w konsekwencji doszło do obrazy prawa formalnego przez organ zarówno I jak i II instancji poprzez niezastosowanie art. 10 ust. 1 KPA.”

„Zgodnie z treścią ww. przepisu odstępstwo od średniej wartości wskaźnika wielkości powierzchni nowej zabudowy jest możliwe tylko wtedy gdy wynika to z analizy urbanistycznej. Na powyższe wskazuje organ w treści zaskarżonej decyzji (por. (…)), treść samego przepisu oraz orzecznictwo (por. (…). W przedmiotowej sprawie średnia wartość wskaźnika wielkości powierzchni nowej zabudowy wynosi (…) i żaden fragment przeprowadzonej analizy urbanistycznej nawet w najmniejszym stopniu nie sugeruje możliwości zwiększenia tego wskaźnika. Tymczasem w zaskarżonej decyzji, organ II instancji lakonicznie stwierdza, iż zachodzi sytuacja określona w §5 ust. 2 rozporządzenia z 2003 r.”

„W przedmiotowej sprawie zastosowane odstępstwo od wartości średniej nie znajduje potwierdzenia w przeprowadzonej w ramach postępowania analizie urbanistycznej, a tym samym jest sprzeczne z przytoczonym orzecznictwem, w tym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. przypis nr (…)), a także stanowi nie tylko rażącą obrazę prawa materialnego w zakresie przedstawionym powyżej, ale też naruszenie art. 6 KPA, zgodnie z którym organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa oraz art. 8 KPA, zgodnie z którym organy administracji publicznej prowadzą postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej.”

„Analiza treści załączonych do skargi Rysunków nr (…) wskazuje na istotną różnicę pomiędzy zasięgami terenów w studium i planie – doszło do znacznego zmniejszenia wyznaczonego w planie terenu zabudowy mieszkaniowej i usług kosztem terenów zabudowy zagrodowej. Nawet pobieżna analiza wskazuje, iż tereny oznaczone na rysunku planu symbolami: (…) i (…) („tereny zabudowy zagrodowej”) na rysunku studium w znacznej części, a teren (…) w całości, zostały oznaczony jako „tereny zabudowy mieszkaniowej i usług” . Widoczna różnica jest na tyle istotna, iż nie sposób powyższego tłumaczyć różnicą w skali rysunku studium i planu.

„Treść powyższego przepisu nie pozostawia wątpliwości, iż uchwałodawca jest zobligowany do zamieszczenia w planie przedmiotowych ustaleń. Powyższe wnioski potwierdza orzecznictwo:
(…)
Mając na uwadze powyższe wskazać należy, iż miejscowy plan (…) w ogóle nie określa (…). Powyższe jest wprost sprzeczne zarówno z przytoczoną powyżej treścią przepisu, jak i cytowanym orzecznictwem. W konsekwencji zarzucić należy, iż doszło do istotnej obrazy prawa materialnego poprzez niezastosowanie (…). Dodać należy, iż przedmiotowa obraza prawa ma charakter szczególnie rażący, ponieważ Skarżący na etapie wyłożenia projektu planu do publicznego wglądu, wskazał na ww. naruszenie – uwaga nie została uwzględniona, zaś w rozstrzygnięciu wskazano, iż nie „zaistniała potrzeba określenia” przedmiotowych (…)”

„Ponadto po wyłożeniu do publicznego wglądu projektu planu (…) wprowadzono w jego treści zmiany i skierowano do uchwalenia bez ponownego wyłożenia do publicznego wglądu. Powyższe uniemożliwiło Skarżącemu wypowiedzenie się co do ostatecznej wersji projektu planu.
(…)
W szczególności drugi z przytoczonych wyroków, dający się zastosować wprost do stanu faktycznego niniejszej sprawy wskazuje, iż postępowanie Rady Miejskiej w (…) stanowi istotne naruszenie zasad i trybu sporządzania miejscowego planu. Zarzucić należy istotną obrazę prawa formalnego poprzez niezastosowanie art. (…)., art. (…) oraz art. (….). Dodać należy, że w wyniku przedmiotowego naruszenia prawa nie było możliwe, aby Rada Miejska świadomie rozstrzygnęła o uwagach społeczeństwa do planu, skoro dla ostatecznej wersji projektu planu nie zapewniono możliwości ich składania.”

„Innymi słowy, jeżeli nie są spełnione warunki wydania decyzji WZ, obowiązkiem organu administracji jest wydanie decyzji odmownej, nie zaś zmodyfikowanie parametrów i ustalenie warunków zabudowy o zupełnie innych podstawowych parametrach niż było to wskazane we wniosku. W konsekwencji należy wskazać, iż przedmiotowa decyzja narusza art. (…) w zw. z art. (…) – nie było podstaw do wydania decyzji o warunkach zabudowy o parametrach (wskaźnik powierzchni zabudowy, szerokość elewacji frontowej) całkowicie różnych od tych, które zostały wskazane we wniosku.”

„Powyższe stanowi kuriozum, ponieważ jak dowiedziono powyżej przytłaczająca większość budynków posiada szerokość elewacji frontowej o znacznie mniejszych parametrach, a przedmiotowy parametr wyznaczono „równając” do jednego (na 80!) budynku odbiegającego znacząco wymiarami od wartości średnich w obszarze analizowanym. Równocześnie Skarżąca wskazuje, iż sąsiedztwo dz. ew. (…) stanowi przede wszystkim wolnostojąca zabudowa jednorodzinna. Nie trzeba jakiejkolwiek analizy urbanistycznej, a jedynie elementarnego wyczucia i znajomości polskich realiów budowlanych, aby stwierdzić, że zabudowa tego typu charakteryzuje się szerokościami frontu znacząco niższymi niż (…)m”

„Zauważyć należy, że gdyby w analizie urbanistycznej I przeprowadzono rzetelną analizę w zakresie parametrów geometrii dachów uwzględniając przytoczone powyżej orzecznictwo, to wyznaczenie parametrów w zakresie wskazanym wnioskiem okazałoby się niemożliwe.
(…) Powyższe klarownie wskazuje, że geometria dachu określona w decyzji WZ z 2019 r. jest charakterystyczna dla obecnej na obszarze analizowanym zabudowy usługowej i produkcyjnej. Za-budowa mieszkaniowa jednorodzinna natomiast charakteryzuje się odmienną geometrią dachu, w szczególności – połaciami dachowymi o znacznie większym kącie nachylenia, co zresztą wskazano expressis verbis w samej analizie urbanistycznej”.

„(…) w uzupełnieniu (…), wnioskodawca podwyższył rzeczone zapotrzebowanie do wartości dwunastokrotnie wyższej (tj. (…)kW na każdy z (…) projektowanych budynków). Równocześnie jednak wnioskodawca nie przedstawił pisma gestora sieci potwierdzającego możliwość zaopatrzenia w energię elektryczną na nowym, dwunastokrotnie wyższym, poziomie.”

„Równocześnie ze względu na skalę planowanej inwestycji (średniej wielkości osiedle), oraz bliskość (bezpośrednie sąsiedztwo) planowana inwestycja bez wątpienia będzie oddziaływać na nieruchomość Skarżącej, poprzez typowe immisje, takie jak hałas, zanieczyszczenie powietrza, ale też poprzez istotny (negatywny) wpływ na wartość nieruchomości Skarżącej, czy możliwości dysponowania nią (ograniczenia wynikające z prawa budowlanego). (…) nawet pobieżna analiza planowanego przez wnioskodawcę przedsięwzięcia (por. Rysunek nr (…)) wskazuje na to, iż planowana inwestycja będzie skutkować zagęszczeniem zabudowy znacząco odbiegającym od występującego w okolicy.”

„Powyższe porównanie treści uzasadnienia wyroku z treścią decyzji WZ z dn. (…) oraz treścią decyzji SKO z dn. (…) bezsprzecznie dowodzi, iż organy obu instancji całkowicie zignorowały wydany w sprawie prawomocny wyrok Sądu. Mimo, iż w uzasadnieniu wyroku już w drugim zdaniu rozważań prawnych wskazano (a następnie rozwinięto w dalszej części uzasadnienia), iż Sąd kwestionuje prawidłowość i zgodność z prawem sporządzonej w sprawie analizy urbanistycznej to organ I instancji stwierdził, iż przedmiotowa analiza „nie została zakwestionowana” przez Sąd i w związku z powyższym organ I instancji nie ponowił przedmiotowej analizy w jakimkolwiek, choćby najmniejszym, zakresie. Powyższe stanowi naruszenie art. (…) poprzez jego niezastosowanie. Mając na uwadze kluczową (por. przypisy nr(…) ) rolę analizy urbanistycznej dla treści decyzji WZ jest to naruszenie o charakterze fundamentalnym dla prawidłowości i zgodności z prawem całego postępowania.”

„Równocześnie nie jest spełniony żaden z 2 warunków (droga istnieje; droga jest zaliczona do dróg publicznych) opisanych w uzasadnieniu wyroku WSA z dn. (…), a w konsekwencji, zgodnie z tym wyrokiem (str. (…) in medio):

„W razie negatywnego ustalenia w zakresie tej okoliczności, w ogóle bowiem nie będzie możliwe ustalenie warunków zabudowy dla rozważanej inwestycji.”.

„Powyższe stanowi rażące naruszenie (…) – organ przyjął, że to decyzja WZ ma uzasadniać treść analizy urbanistycznej, podczas gdy w rzeczywistości to treść decyzji WZ winna wprost wynikać z ustaleń poczynionych w ramach analizy urbanistycznej. Powyższe wynika z elementarnej logiki, było także wielokrotnie potwierdzone przez orzecznictwo – por. przykładowo przypisy nr (…), (…).”

„Równocześnie, należy wskazać, że rozważania organu I instancji zawarte w uzasadnieniu decyzji na temat tego jaka średnia (geometryczna, harmoniczna, kwadratowa, logarytmiczna, ważona, mediana – por. str. (…) in fine) powinna znaleźć zastosowanie:

• są całkowicie oderwane od wieloletniej praktyki organów administracji i sądowych w całej Polsce, które jednoznacznie przyjmują, że zastosowanie znajduje tylko i wyłącznie średnia arytmetyczna (…),
• stanowią rozważania wprost sprzeczne z wynikami wewnętrznej kontroli dotyczącej przedmiotowego postępowania administracyjnego (…).”

„Zgodnie z analizą urbanistyczną, średni wskaźnik powierzchni zabudowy wynosi (…). Tymczasem dla potrzeb inwestycji przyjęto wskaźnik dwukrotnie większy stwierdzając wprost (por. załączony do skargi Rysunek nr (…)), iż wynika to z potrzeb Inwestora:
(…)
Analiza urbanistyczna nie zawiera uzasadnienia odstępstwa od średniego wskaźnika. W szczególności przytoczony powyżej fragment nie stanowi takiego uzasadnienia, a fakt iż w obszarze znajdują się dwie działki o wskaźniku znacząco odbiegającym od reszty sam w sobie nie stanowi jakiegokolwiek wyjaśnienia. Na Rysunku nr (…) zobrazowano charakterystykę gęstości zagospodarowania w obszarze objętym analizą urbanistyczną: (…)”

„Ustalenie warunków zabudowy na terenie zagrożenia powodziowego o strefie zalewu 0,5-4,0m, co do którego właściwy organ (…) stwierdza wprost, iż realizacja inwestycji może prowadzić do zagrożenia dla bezpieczeństwa ludzi oraz mienia jest sprzeczne z elementarną logiką oraz podstawowymi zasadami planowania przestrzennego. Decyzjom organów I i II instancji w przedmiotowej sprawie należy zarzucić niezastosowanie art. (…) zgodnie z którym w planowaniu przestrzennym uwzględnia się m.in. wymagania ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia.”

„Powyższe wskazuje, że w decyzji WZ, która ustaliła warunki zabudowy dla (…) budynków na mniejszym terenie niż pierwotna koncepcja Inwestora de facto zagęszczono jeszcze bardziej zabudowę niż wynika to z wniosku Inwestora. Zwraca także uwagę, iż prawo polskie nie przewiduje możliwości realizacji części budynku wg decyzji WZ, zaś części budynku wg ustaleń miejscowego planu, co oznacza, że zgodnie z wydaną decyzją Inwestor winien jeszcze bardziej zagęścić zabudowę niż w pierwotnej koncepcji. Zważywszy, że porównanie pierwotnej koncepcji (Rysunek nr (…)) z istniejącym zagospodarowaniem w sąsiedztwie (Rysunek (…)) już wskazywało na zagęszczenie zabudowy znacząco odbiegające od występującego w okolicy, to realizacja inwestycji zgodnie z wydaną decyzją WZ (8 budynków, ale na mniejszym terenie), będzie prowadziła do jeszcze bardziej niedopuszczalnego zagęszczenia zabudowy.”